Në Evropë, mbi 15 milionë njerëz vdesin nga dështimi i zemrës çdo vit, duke e bërë këtë gjendje një nga shkaqet kryesore të vdekjeve. Dështimi i zemrës mund të jetë akut dhe zakonisht zgjidhet pas trajtimit adekuat dhe në kohë, por mund të bëhet kronik ose të përfundojë me vdekje. Nëse dështimi i zemrës nuk njihet/dallohet, diagnostikohet dhe trajtohet në mënyrë adekuate, çon në cilësi të dobët të jetës, shtrime të shpeshta në spital dhe vdekje.

CRT – terapia e risinkronizimit kardiak është një metodë e re jofarmakologjike për trajtimin e pacientëve simptomatikë në kushte të caktuara me insuficiencë të avancuar të zemrës – NYHA III-IV, ku zakonisht ka një fraksion të reduktuar të ejeksionit të ventrikulit të majtë <35%, bllokim të degës së majtë ( LBBB) dhe zgjerim të kompleksit QRS> (>150 ms), në kushtet e diskinezisë së provuar ose punës asinkrone të ventrikujve.

Këta stimulues kardiak implantohen në një grup të caktuar pacientësh me insuficiencë kardiake, të cilët kanë një zemër të dobësuar dhe stimulim elektrik asinkron ndërmjet barkushes së majtë dhe të djathtë (vonesa elektrike) që rezulton në asinkroni/vonesë mekanike, e cila çon në dështim të zemrës (zemra (pompa) është dobësuar ndjeshëm).

Implantimi i këtij stimuluesi stimulon pothuajse njëkohësisht ventrikulin e majtë dhe të djathtë, gjë që tek rreth 60% të pacientëve çon në rikuperimin e dështimit të zemrës në një masë më të madhe ose më të vogël, ndonjëherë në rikuperimin e plotë të zemrës.

Çrregullimi i ritmit të zemrës është zakonisht takikardia ventrikulare. Kjo është një gjendje që pacientët mund ta tolerojnë deri në një masë, por kërkohet kujdes urgjent mjekësor. Kjo gjendje mund të kalojë në fibrilacion ventrikular, një gjendje ku zemra si pompë praktikisht nuk funksionon dhe në thelb kjo gjendje është shkaku i vdekjes së papritur kardiake nëse pacienti nuk reanimohet dhe nuk trajtohet me goditje elektrike.

Defibrilatori i implantueshëm i kardioverterit është në gjendje t’i njohë këto takiaritmi, ku algoritme të veçanta i ndajnë këto aritmi nga takikarditë e tjera (përshpejtimi i rrahjeve të zemrës) duke aplikuar trajtim elektrik aty ku është e nevojshme.

I ndërpret ato në dy mënyra:

– Nëpërmjet stimulimit të shpejtë elektrik ose të ashtuquajturit stimulim antitakikardial (ATP) shumë shpesh normalizohet ritmi i zemrës.

– Aty ku ritmi antitakikardial nuk arrin të rregullojë ritmin e zemrës, mjeku aplikon një goditje elektrike që pacienti e ndjen si goditje në gjoks.

– Takikardi ventrikulare monomorfike

– Fluttering i ventrikujve (Fibrilacioni ventrikular)

Funksioni themelor i stimuluesit kardiak është të sigurojë impulse elektrike në muskulin e zemrës dhe në këtë mënyrë të shkaktojë tkurrjen e muskujve të zemrës. Në kushtet kur aktiviteti elektrik i zemrës është i shqetësuar, është e nevojshme instalimi i një stimuluesi elektrik që në një farë mënyre do të imitojë punën e sistemit elektrik natyral të zemrës.

Pacemakeri përbëhet nga dy pjesë themelore: një gjenerator i impulseve elektrike (“zemra” e stimuluesit kardiak) dhe elektroda që bartin impulset nga gjeneratori në zemër. Në thelb, gjeneratori është një vend ku impulset elektrike prodhohen dhe shpërndahen në muskulin e zemrës përmes telave të hollë fleksibël të quajtur elektroda.
Zakonisht, pacemakeri implantohet tek pacientët që kanë rrahje zemre të çrregullt në dy raste: rrahje të ngadaltë të zemrës, e njohur si bradikardia dhe takikardi, e cila është një rrahje e shpejtë e zemrës që nuk mund të kontrollohet me ilaçe.

Për trajtimin e këtyre sëmundjeve, behet stimulimi kardiak me një dhomë (stimulimi i një kaviteti të zemrës, barkushes), stimulimi kardiak me dy dhoma (stimulimi i dy zgavrave të zemrës, atriumeve dhe ventrikujve) dhe stimulimi biventrikular (stimulimi me tre dhoma të zemrës ku ndodhet atriumi i djathtë në sinkronizim me punën e të dy ventrikujve të cilat janë me stimulim të barabartë të barkushes së djathtë dhe të majtë). Në shumicën e rasteve, stimuluesi kardiak punon vetëm kur është e nevojshme.

Ai siguron kufirin e poshtëm të rrahjeve të zemrës. Nëse rrahjet e zemrës bëhen shumë të ngadalta (bradikardi), stimuluesi kardiak dërgon sinjale elektrike në zemër për të korrigjuar/përshpejtuar rrahjet e zemrës.

Procedura kryhet nga mjeku juaj duke injektuar një anestezi lokale nënlëkurë në murin e kraharorit. Aty ai do të përgatisë një xhep të vogël nga ku elektroda(t) (telat) do të futen në zemër përmes njërës prej venave përreth. Elektrodat vendosen Rëntgen. Pasi vendosen, testohet funksioni i elektrodave dhe pas marrjes së parametrave të kënaqshëm, lidhen me stimuluesin kardiak. Lëkura qepet me sutura të veçanta që hiqen pas 7 deri në 10 ditë në varësi të qepjes dhe mënyrës së qepjes së plagës.

Në shumicën e rasteve, procedura e implantimit të stimuluesit kardiak është relativisht e thjeshtë dhe pa komplikime, por ka disa rreziqe që duhet të keni parasysh.

Ekziston një rrezik i vogël për infeksion (1 në 400), pneumotoraks (mushkëri e kolapsuar) (1 në 50), hematoma (1 në 100) ose zhvendosje të elektrodës (1 në 50).

Shfaqja e këtyre rreziqeve procedurale ndryshon nga individi në individ dhe në varësi të faktorëve ekzistues të rrezikut dhe kushteve mjekësore.