Muaj: Shtator 2023

Kryerja e ushtrimeve është thelbësore për të mbajtur zemrën të shëndetshme dhe për të jetuar një jetë të shëndetshme. Përse? Trupit, organizmit tonë i nevojitet aktivitet fizik dhe ekspozimi afatgjatë ndaj një jete sedentare (ulur) në fakt i shkakton probleme. Mungesa e aktivitetit fizik është një faktor rreziku kryesor për sëmundjet kardiovaskulare.

Cilat janë rekomandimet?

• Praktikoni të paktën 150 minuta në javë aktivitet aerobik me intensitet të moderuar ose 75 minuta në javë aktivitet aerobik të fuqishëm. Ju gjithashtu mund të aplikoni një kombinim të të dyjave, mundësisht të planifikuar gjatë gjithë javës.
• Rritni sasinë dhe intensitetin e aktivitetit fizik gradualisht me kalimin e kohës (nga intensitet i moderuar deri në të lartë) për të forcuar muskujt.
• Me kryerjen e ushtrimeve 5 orë në javë (300 minuta) do të mund të merrni shumë më tepër përfitime për shëndetin tuaj
• Kaloni më pak kohë ulur. Edhe aktivitetet me intensitet të moderuar mund të kompensojnë disa nga rreziqet e shkaktuara nga jeta sedentare (e ulur).

Në fakt, sipas standardeve të Shoqatës Amerikane të Zemrës nga viti 2013 për kryerjen e ushtrimeve – “Kryerja e ushtrimeve mund të kategorizohet si një trajtim mjekësor parandalues, domethënë një pilulë që duhet të merret pothuajse çdo ditë”.

Sindroma “Liza në botën e çudirave” është një gjendje klinike e rrallë, por alarmante, e karakterizuar nga episode të shkurtra të shtrembërimit të imazheve/perceptimit të një trupi të caktuar, madhësisë, distancës, formës apo marrëdhënies hapësinore të objekteve apo ngjarjeve me kalimin e kohës.

Është një gjendje karakteristike që shfaqet veçanërisht në fëmijëri. Shkaqet e shfaqjes së kësaj sindrome nuk dihen plotësisht, por më së shpeshti simptomat shoqërohen me migrenë në fëmijëri, epilepsi të lobit temporal, tumore të trurit, ndikim të substancave psikoaktive ose infeksione të shkaktuara nga virusi Ebstein-Barr.
Shkaku më i zakonshëm janë dhimbjet e kokës si rezultat i migrenës, të cilat mund të shoqërohen me të përziera dhe të vjella.

Simptoma kryesore e kësaj gjendje është ndryshimi i perceptimit vizual dhe imazhit të objekteve. Format duken të shtrembëruara, objektet dhe pjesët e trupit janë shumë të mëdha ose shumë të vogla në sytë e fëmijës. E gjithë kjo shkakton, siç mund të presim, konfuzion dhe çorientim.

Sipas rezultateve të një studimi të kryer në vitin 2014 nga një grup neurologësh nga Universiteti i Pensilvanisë, në përpjekje për të kuptuar më mirë sindromën Liza në botën e çudirave, u arrit në përfundimet e mëposhtme:

• Shfaqet kryesisht tek fëmijët nga mosha 8 vjeç.
• 33% e këtyre fëmijëve kishin vuajtur nga migrena ose nga ndonjë lloj infeksioni në ndonjë moment të jetës së tyre.
• Vetëm 6% e fëmijëve pësuan një dëmtim në kokë.
• U arrit në përfundimin se kjo gjendje e kishte origjinën nga aktiviteti elektrik i trurit ku vëreheshin ndryshime të vogla.

Shfaqja e një grupi të tillë simptomash tek fëmija kërkon shqyrtime të thella neurologjike.
Terapia që mund të përdoret për këtë lloj sindrome konsiston në terapinë profilaktike të migrenës dhe një dietë ushqimore të veçantë.

Disleksia është paaftësia për të mësuar dhe lexuar. Ekzistojnë disa lloje të paaftësive të nxënies (të mësuarit), disleksia është një prej tyre, ku si term do të thotë se individi ka vështirësi në të lexuar, edhe pse është mjaftueshëm inteligjent dhe i motivuar për të mësuar. Personat me disleksi kanë vështirësi të lexojnë rrjedhshëm dhe pa gabime. Ata gjithashtu mund të kenë vështirësi për të kuptuar dhe shkruar saktë. Këto vështirësi nuk lidhen me inteligjencën e individit.

Disleksia është një çrregullim i të mësuarit që përfshin vështirësi në të lexuar për shkak të problemeve në identifikimin e tingujve të të folurit dhe të kuptuarit se si ato lidhen me shkronjat dhe fjalët (ose deshifrimin e tyre). Disleksia, e quajtur edhe “vështirësi në të lexuar”, prek zonat e trurit që përpunojnë gjuhën. Njerëzit me disleksi janë zakonisht me inteligjencë normale dhe gjithashtu me shikim normal.

Disleksia zbulohet/përcaktohet në fëmijëri, kur fëmija fillon të mësojë shkrim dhe lexim.
Shumica e fëmijëve me disleksi mund të jenë të suksesshëm në shkollë me ndihmën e mësuesve ose një programi të specializuar mësimor. Mbështetja emocionale gjithashtu luan një rol të rëndësishëm.
Vlerësimi i hershëm dhe qasja e përshtatshme japin rezultate të mira në kapërcimin e këtij problemi. Disleksia ndonjëherë mbetet e padiagnostikuar me vite dhe nuk pranohet si e tillë edhe në moshën madhore. Por nuk është kurrë vonë për të kërkuar ndihmë.

Fëmijët me disleksi

Fëmija bën lexim vizual dhe nxjerr përfundime në vend që të lexojë. Për shembull, mund të lexojë “kapur” në vend të “hapur” ose “nditur” në vend të “ngritur”. Fëmijët me këtë lloj disleksie mund të lexojnë fjalë të njohura, por kanë vështirësi në leximin e fjalëve të panjohura dhe të gjata. Fëmijët dhe të rriturit me disleksi mund të kenë vështirësi në leximin e fjalive të plota, por edhe të fjalëve individuale.
Shpesh i kopjojnë gabimisht fjalët edhe pse shohin si janë shkruar.

Si të ofrohet ndihmë për fëmijët me disleksi

Si prindër, ne mund të ndihmojmë në trajtimin e disleksisë duke ndjekur këto këshilla:

• Zbuloni se cila është vështirësia specifike e fëmijës.
• Punoni me të në aktivitete specifike për të kapërcyer vështirësitë e tij.
• Përdorni lojën si mjet pune.
• Mos i bëni presion të tepruar fëmijës.
• Mbajeni fëmijën të motivuar dhe të angazhuar.

Shenjat e disleksisë së mundshme

Mosha parashkollore

Shenjat se fëmija i vogël mund të jetë i prirur ndaj disleksisë përfshijnë:

• Vonesa në fillimin e të folurit.
• Mësimi i ngadalshëm i fjalëve të reja.
• Probleme me formimin e saktë të fjalëve, të tilla si ndryshimi i tingujve të fjalëve ose ngatërrimi i fjalëve me tinguj të ngjashëm.
• Vështirë në kujtimin ose shqiptimin e emrave, shkronjave, numrave dhe ngjyrave
• Vështirësi në mësimin e vjershave apo lojrave me rimë.

Mosha shkollore

Kur fëmija fillon shkollën, shenjat dhe simptomat e disleksisë mund të bëhen më të dukshme, ato përfshijnë:

• Nivel më të ulët të leximit nga pritshmëria e moshës.
• Probleme me përpunimin dhe të kuptuarit e asaj që dëgjon.
• Vështirësi në gjetjen e fjalës së duhur ose në formulimin e përgjigjeve të pyetjeve.
• Problem me kujtimin e gjërave të mësuara tashmë.
• Vështirësi për të dalluar (dhe nganjëherë dëgjuar) ngjashmëritë dhe ndryshimet ndërmjet shkronjave dhe fjalëve.
• Pamundësi për të shqiptuar një fjalë të panjohur.
• Vështirësi drejtshkrimore.
• Ka nevojë për më shumë kohë se zakonisht për të përfunduar detyrat që përfshijnë lexim ose shkrim.
• Shmang pothuajse gjithmonë aktivitete që përfshijnë lexim dhe shkrim.

Grupi më i shpeshtë i sulmeve tek fëmijët janë të tipit joepileptik sulme që shoqërohen me rritje të temperaturës së trupit ose të njohura ndryshe në gjuhën mjekësore si konvulsione febrile.
Sipas Ligës Ndërkombëtare Kundër Epilepsisë (ILAE) që nga viti 1989, këto kriza/sulme janë klasifikuar si një grup i veçantë i sindromës epileptike. Në varësi të tyre manifestimi klinik, konvulsionet febrile ndahen në të thjeshta dhe komplekse.

Përse shfaqen konvulsionet febrile tek fëmijët?

Ato shfaqen si përgjigje ndaj efektit të rritjes së temperaturës së trupit në strukturat e papjekura të trurit tek fëmija, në vetë trurin i cili është në zhvillim dhe në qendrën termorregulluese të trurit. Hipertermia çon në rritjen e ngacmimit të qelizave të trurit, duke ndërhyrë kështu me mekanizmin që bën bllokimin e potencialit të veprimit.

Kjo rezulton me një rritje të transmetimit të joneve ndërsinaptike. Ndryshime të tilla në nivel qelizor i regjistrojmë më vonë si konvulsione. Megjithatë, ndryshime të tilla nuk ndodhin tek çdo fëmijë të sëmurë. Konsiderohet se arsyet për shfaqjen e konvulsioneve febrile janë poligjenike.

Është e mundshme që të shfaqet mutacion në gjenin e kanalit të natriumit, ekzistojnë dhe prova të qarta për një formë autosomale dominante të trashëgimisë që lidhet me mutacionet në gjenin FEB 1 kromozomit 8q13, FEB 2 kromozomit 19p, FEB 3 në 2q23 dhe FEB 5 në kromozomin 6q22.
Fëmijët që kanë mutacione të gjeneve FEB 1, FEB 3 dhe FEB 4, më vonë në jetë kanë një tendencë për të zhvilluar një formë të Epilepsisë. Mendohet se vetëm gjeni FEB 5 është i lidhur drejtpërdrejtë me shfaqjen e konvulsioneve febrile.

Shumica e konvulsioneve febrile ndodhin në kombinim me infeksione të sistemit të frymëmarrjes (75%), dhe në një përqindje më të vogël në kombinim me infeksione të sistemit tretës.
Një fakt i rëndësishëm është afiniteti i një lloji të caktuar virusi me indin nervor, siç është HHV 6 (Human Herpes Virus 6) që shkakton sëmundjen Ekzantemë Subitum, dhe virusi i influencës A.

Ndryshimet perinatale në strukturat e trurit janë të ndërlidhura me konvulsione febrile. Është e dobishme që prindërit të dinë se nga mosha 3 muajsh deri në moshën 5 vjeçare ekziston rreziku i sulmeve nga konvulsionet febrile tek fëmijët. Rreziku ekziston gjatë çdo rritje të temperaturës së trupit dhe rreziku rritet nëse ekziston historia familiare e konvulsioneve febrile. Rreziku i konvulsioneve febrile rritet gjithashtu tek fëmijët me një histori të vuajtjes së trurit gjatë zhvillimit intrauterin, si dhe gjatë moment të lindjes së fëmijës dhe menjëherë pas lindjes.

Njohja e simptomave të spazmave ose konvulsioneve në një fëmijë të sëmurë

Edhe pse me një prognozë në dukje beninje, gjithësesi si do të manifestohen konvulsionet febrile (ngërçet) varet nga fakti nëse janë të thjeshta apo komplekse në gjenezën e tyre.
Konvulsionet e thjeshta febrile prindi mund ti dalloj nga shfaqja e dridhjes në të gjithë trupin, nga temperature e trupit e cila është më e lartë se 38.4˚C, kohëzgjatja është më e shkurtër se 10 minuta dhe para dhe pas konvulsioneve , vetëdija e fëmijës ruhet dhe është e njëjtë si para sulmit. Sulmet komplekse ose format komplekse të konvulsioneve febrile do të japin një manifestim të ndryshëm nga ai i mëparshmi, sulmi është më i gjatë se 10 minuta dhe shpesh përsëritet në 24 orët e para. Diagnoza e saktë e këtyre gjendjeve kërkon shqyrtime të plota si p.sh elektroencefalogram (EEG), tomografi të kompjuterizuar të kokës (CT), rezonancë magnetike të trurit (MRI CNS). EEG-ja ose elektroencefalografia është një nga metodat e rëndësishme të ekzaminimit në fushën e neurologjisë tek fëmijët.

Evolucioni i sëmundjes dhe rezultati i mundshëm

Se çfarë prognoze pritet te fëmijët me konvulsione febrile varet nga kompleksiteti i sulmeve, shoqërimi i mundshëm disa anomali kongjenitale, predispozicioni familjar apo faktori gjenetik, mosha e shfaqjes së konvulsioneve të para febrile.

Fëmijët me formë komplekse të konvulsioneve febrile rreth 5-20% më vonë zhvillojnë epilepsi, ndërsa tek rastet me sulme të thjeshta/lehta febrile mundësia e zhvillimit të epilepsisë reduktohet në 2%.

Si mund të trajtohen dhe si mund të parandalohen konvulsionet febrile?

Sulmet e konvulsioneve febrile zakonisht priren të jenë vetëkufizuese dhe
ndërpriten në mënyrë spontane. Kur bëhet fjalë për një atak/sulm të parë febril që ndodh papritur dhe paparashikuar, duhet marrë parasysh kthimi i fëmijës në një anë në pozicion të shtrirë. Vetë sulmi përfundon brenda 5-10 minutave. Pas kësaj, ju mund të vizitoni institucionin më të afërt shëndetësor për kontroll të mëtejshëm.

Në vende të ndryshme ekzistojnë disa lloje rekomandimesh për parandalimin e konvulsioneve febrile, por ato ndryshojnë në mënyrë diskrete në varësi të marrjes së ilaçeve.
Përvoja tregon se shumë shpesh, pavarësisht nga dhënia e profilaksës,
sulmet përsëriten. Ajo që mbetet e sigurt është fakti se dhënia e parakohshme dhe e pabazuar
e barnave/ilaçeve për konvulsione është e padobishme dhe ndonjëherë ndodh që të shkaktoj çrregullim të gjendjes neurologjik tek fëmija dhe të shkaktojnë konfuzion në pamjen apo gjendjen klinike.

Kontraktura e Dipitrenit është një frakturë e dorës në të cilën gishtat janë të përkulur drejt pëllëmbës me pamundësi për t’u drejtuar (zgjatur) plotësisht.
Kjo sëmundje mori emrin e saj pas Baron Guillaume Dupuytren (Guillaume Dupuytren) – kirurgu që përshkroi i pari këtë gjendje.
Gjendja çon në pamundësi për kryerjen e aktiviteteve të përditshme si dhe pamundësi për kryerjen e veprimtarive profesionale, veçanërisht te personat në punën e të cilëve përfshihen edhe aktivitete manuale.

Kontraktura e dipitrenit shkaktohet nga proliferimi fibroblastik që çon në shkurtimin dhe ngurtësimin e indit nënlëkuror (fascia) në zonën e pëllëmbës dhe zakonisht shtrihet në gishtin e katërt, gishtin e tretë ose gishtin e vogël. Sëmundja ndonjëherë prek si gishtin e madh ashtu edhe gishtin tregues. Progresi është i ngadalshëm dhe zakonisht është pa dhimbje, ndonjëherë i shoqëruar me ndjeshmëri të shtrëngimit/ngurtësumit nënlëkuror. Tek këta pacientë formohet ngurtësimi i indit nënlëkuror në formë shiriti, i cili shtrëngon dhe përkul gishtin e prekur drejt pëllëmbës.

Simptomat

Për sa i përket pamjes klinike, dallohen tre simptoma të ndryshme:

1. Deformim i rrudhave të lëkurës
2. Shfaqje e nyjeve nënlëkurore
3. Shfaqje e shiritave të kontrakturës

Fillimi i sëmundjes është gradual, i ngadalshëm dhe pa simptoma, më pas shfaqet ngurtësim dhe ashpërsim i lëkurës së gishtit të prekur. Më vonë, shfaqet një zgjatje e fortë në formë nyje e lëkurës. Në rrjedhën e mëtejshme vihet re formimi i një brezi që e bën të pamundur drejtimin e gishtave.

Faktorët e rrezikut për shfaqjen e kontrakturës së Dipitrenit

Kontraktura e dipitrenit është një çrregullim specifik që ka karakteristika të caktuara epidemiologjike:

1. Sëmundja është karakteristike për racën e bardhë, incidenca më e lartë është në vendet skandinave. Pothuajse kurrë nuk ndodh te njerëzit me ngjyrë.
2. Sëmundja është karakteristike për meshkujt dhe shfaqet në një raport mashkull-femër 10:1.
3. Sëmundja fillon të shfaqet në moshën 40 vjeçare dhe zhvillohet gradualisht
4. Sëmundja shfaqet shpesh tek personat që kanë diabet, cirrozë alkoolike të mëlçisë, si dhe te epileptikët.
5. Sëmundja shfaqet me një incidencë prej 3-4% të të gjithë popullsisë së botës.
6. Personat që përdorin shumë duart në kryerjen e aktiviteteve profesionale, si dhe ata që kanë stres (sforcim) të përsëritur në zonën e duarve, kanë një rrezik më të madh.

Trajtimi

Trajtimi i kontrakturës së Dipitrenit mund të jetë konservativ ose kirurgjik.
Trajtimi konservativ, d.m.th., jokirurgjikal njihet edhe si çlirim farmakodinamik. Përfaqëson një metodë në të cilën aplikohet injeksion kortikosteroid në zonën e shiritave të kontrakturës në kombinim me fasciotomi me gjilpërë.
Kjo është një procedurë minimalisht invazive që lejon zbutjen e indit fijor të formuar. Kjo procedurë përdoret në formën fillestare ose të zhvilluar ndërmjetëse të kontrakturës së Dipitrenit.
Trajtimi kirurgjik i kontrakturës së Dipitrenit rekomandohet në formën e avancuar të kontrakturës së Dipitrenit. Një tregues i qartë për aplikimin e trajtimit kirurgjik është ekzistenca/ prania e një kontrakture në zonën e artikulacionit metakarpofalangeal prej 30° ose një kontrakture në zonën e nyjës interfalangeale proksimale prej 15°.

Trajtimi kirurgjik konsiston në një prerje në lëkurë në zonën e shiritit të kontrakturës dhe eksplorimin e formacionit fibroz të krijuar. Kjo do të thotë që derisa lëkura të pritet dhe gjendja të shihet në mënyrë intraoperative, nuk mund të vendosen hapa të mëtejshëm. Kjo pasohet nga heqja e aponeurozës palmare, domethënë kryerjen e fashiektomisë. Fashiektomia në varësi të pasqyrës/pamjes klinike të pacientit mund të jetë përmes qasjes së hapur, qasjes nënlëkurore, fashiektomi e pjesshme ose e plotë. Vetë operacioni lejon marrjen e nivelit maksimal të shtrirjes së gishtërinjve me ruajtjen e detyrueshme të nivelit të përkuljes para operacionit.
Operacioni kryhet me anestezi lokale intravenoze dhe zgjat 45-60 minuta.

Trajtimi pas operacionit

Pas operacionit, pacienti duhet të kalojë një natë në spital, lëshimi bëhet të nesërmen. Në periudhën në vijim kryhet trajtimi ambulator, i cili i referohet fashave (mjekimit) të rregullta. Suturat (penjtë) e vendosura në zonën e plagës postoperative qëndrojnë për 14 ditë. Pas 14 ditësh pacienti duhet të fillojë trajtimin fizik për të marrë efektet maksimale.

Pacientët pas operacionit të kontrakturës së Dipitrenit mund të kthehen në punë në periudhën nga 14 deri në 21 ditë pas operacionit.

Komplikime të mundshme

Si në të gjitha procedurat kirurgjikale, komplikimet gjatë trajtimit kirurgjik të kontrakturës së Dipitrenit mund të jenë: gjakderdhja, hematoma, infeksioni, dehiscenca e plagës postoperative. Komplikacioni më serioz që mund të ndodhë pas trajtimit kirurgjik të kontrakturës së Dipitrenit është distrofia simpatike reflekse. Ndodh rrallë dhe lidhet veçanërisht me trajtimin pas operacionit tek gratë, sëmundja e të cilave është shfaqur para moshës 40 vjeç dhe është me zhvillim të shpejtë.

Pyetjet më të shpeshta:

1. Nëse sëmundja është e pranishme në disa gishta të së njëjtës dorë, a mund të korrigjohet kontraktura e disa gishtave gjatë trajtimit operativ?
   Gjatë fashiektomisë palmare, mund të kryhet një operacion për të zgjidhur kontrakturën e disa gishtërinjve.
2. A mund të bëhet operacioni me anestezi lokale?
   Kryhet në të ashtuquajturën stazë të zbehtë (shtrydhja e gjakut nga krahu për të marrë një fushë pa gjak), e kombinuar me anestezi intravenoze lokale – parakrahu është plotësisht i anestezuar, por pacienti është zgjuar.
3. Nëse sëmundja është e pranishme në të dyja duart, a mund të operohen të dyja duart në të njëjtin akt?
   Ato mund të operohen në të njëjtin akt, por kjo do të vështirësonte kryerjen e aktiviteteve të përditshme për pacientin në periudhën pas operacionit.
4. Nëse kontraktura është shumë e avancuar, a mund të zgjidhet në mënyrë kirurgjikale?
   Një kontrakturë që bën që gishti të jetë në një kënd prej 90° në raport me dorën do të thotë se vaskularizimi i gishtit është i crregullt, gjë që mund të çojë në nekrozë të mbulesës së lëkurës, e cila nga ana tjetër është një tregues për amputimin e gishtit.

Çfarë ndodh nëse keni dëmtim të veshkave?

Simptomat e sëmundjes së veshkave janë shpesh të ngjashme me shumë probleme të tjera të zakonshme shëndetësore dhe mund të anashkalohen në fazat e hershme të sëmundjes. Shenjat serioze të funksionit të dëmtuar të veshkave mund të mos shfaqen derisa veshkat të fillojnë të dështojnë. Prandaj konsiderohet se sëmundjet e veshkave, në varësi të sëmundjes bazë që ka sjellë apo shkaktuar dëmtimin e tyre, shpesh zhvillohen në mënyrë të fshehur, me simptoma të paqarta. Besohet se vetëm 10% e atyre që vuajnë nga sëmundje kronike të veshkave janë në dijeni për sëmundjen e tyre.

Si mund ta dini nëse keni problem me veshkat?

Disa nga simptomat të cilat mund tju bëjnë të mendoni se ndoshta diçka nuk është siç duhet me veshkat tuaja janë:

• Ndryshim në ngjyrën e urinës, turbullira ose flluska në urinë.
• Keni urinim të shpeshtë, veçanërisht gjatë natës.
• Keni urinë me gjak ose urinoni sasi të vogël.
• Keni rrjedhje të dobët të urinës dhe urinim me ndërprerje (veçanërisht meshkujt në moshë më të thyer).
• Keni ënjtje rreth kyçeve, këmbëve, duarve, fytyrës.
• Jeni anemik, keni humbje të oreksit, nauze, të vjella, ndjeni lodhje, erë dhe shije të pakëndshme në gojë.
• Keni kruajtje, lëkurë të thatë, të verdhë / zbehtë, ngërçe të muskujve.
• Keni presion të lartë të gjakut që është e vështirë të kontrollohet me ilaçe.
• Keni aritmi të zemrës.
• Tek fëmijët që kanë sëmundje kronike të veshkave, mund të vërehen vonesa në rritje, shtat i shkurtër ose zhvillim jonormal i kockave të gjymtyrëve të poshtme.

Në këtë rast, mjeku juaj do të bëjë një analizë gjaku për të përcaktuar nivelin e kreatininës dhe uresë, glicemisë, elektroliteve në të. Më pas ai do të kontrollojë urinën për praninë e proteinave, gjakut, leukociteve dhe glukozës. Ai do të kontrollojë presionin e gjakut dhe sigurisht do të kontrollojë veshkat tuaja me anë të ultratingullit. Sipas rezultateve të marra nga analizat e kryera, do të llogarisë funksionin glomerular – GFR të veshkave tuaja, që tregon se sa janë në gjendje veshkat tuaja të nxjerrin toksinat dhe ujin e tepërt nga trupi juaj.

Cila është mënyra më e mirë për të mbajtur veshkat tuaja të shëndetshme?

Në çdo vizitë te mjeku juaj, sigurohuni që të bëni testin e urinës për praninë e proteinave/mikroalbuminës, glukozës dhe leukociteve. Një ose dy herë në vit, mblidhni urinën 24-orëshe për përcaktimin e proteinave në të. Diagnoza e hershme nënkupton edhe shtyerjen e progresit të sëmundjes së veshkave.

Cilët persona kanë më shumë gjasa të zhvillojnë sëmundje të veshkave?

Sëmundjet që çojnë në dëmtimin e veshkave përveç DM dhe Hipertensionit përfshijnë edhe sëmundjet inflamatore të veshkave – glomerulonefriti, sëmundjet kongjenitale dhe trashëgimore – sëmundjet e veshkave policistike. Sigurisht, sëmundjet që kanë të bëjnë me bllokimin e traktit urinar – gurët, prostata e zmadhuar, tumoret dhe kanceret. Kjo është arsyeja pse shqyrtimi dhe monitorimi i hershëm i sëmundjes është tepër i rëndësishëm.

Çfarë mund të bëni për të parandaluar dështimin e veshkave?

Sipas udhëzimeve të reja për pacientët me diabet mellitus, mikroalbuminuri dhe me sëmundje kronike të veshkave, presioni i gjakut cut off është <130/80 mmHg.
Përveç sasisë së reduktuar të kripës deri në 2gr/ditë, rekomandohet një marrje e reduktuar e proteinave prej 0,8-1,0gr/kg peshë trupore/ditë, aktivitet fizik i moderuar prej 30-60 minutash (ecje, çiklizëm, not). Humbje peshe (perimetri i belit nën 102 cm për burrat, nën 88 cm për gratë). Pini 2-3 litra lëng, nga të cilat të paktën gjysma e kësaj sasie të jetë ujë. Ndërprisni konsumin e alkoolit dhe cigareve. Rregullisht (të paktën një herë në vit) bëni ekzaminime sistematike, të cilat do të përfshijnë kontrollin e veshkave tuaja.

Për të gjitha promlemet me veshkat tuaja ekipi ynë i mjekëve ne departamentin e nefrologjisë është në dispozicionin tuaj. Rezervoni kontrollin apo konsultën tuaj në 00389 2 3091 484