Новости

Најпрво да разграничиме кои се вредностите на крвниот притисок кој се смета за низок. Општо земено, се што е под 90mm Hg како горна бројка (систолен) и 60mm како долна бројка (дијастолен) се смета за низок крвен притисок. Но, сепак она што за едни луѓе е низок притисок за другите може да е ОК. Понекогаш нискиот крвен притисок не дава никакви симптоми, но може да се манифестира и со вртоглавица и несвестица.

Нискиот крвен притисок, е подеднакво опасен како и високиот. Причинителите можат да варираат, од дехидратација па до сериозни медицински состојби, затоа е важно тие да се идентификуваат и да се знае што се случува во телото при намален крвен притисок.

Хипотензијата или нискиот крвен притисок всушност спречува органите да ја добијат потребната количина крв за да функционираат нормално. Акутното намалување на крвниот притисок, може да резултира со шок синдром, додека долготрајната хипотензија може да доведе до летаргија, замор, слабост, вртоглавица, несвестица и слично.

Бидејќи артерискиот притисок се одредува со срцевиот минутен волумен, венскиот притисок и системскиот васкуларен отпор, намалувањето на која било од овие варијабли може да резултира со хипотензија. Така, нискиот крвен притисок може да биде резултат на следните причини:

• намален срцев минутен волумен,
• прераспределба на волуменот на крвта,
• хиповолемија,
• намален системски васкуларен отпор и/или
• васкуларна опструкција.

Хипотензија поради намален срцев минутен волумен

Срцевиот минутен волумен, кој може да се дефинира како количина на крв испумпана од срцето, може да се намали како резултат на три главни состојби, вклучувајќи аритмии, структурни болести на срцето или хиповолемија. Постарите пациенти се особено изложени на ризик од хипотензија, бидејќи процесот на стареење дополнително ја намалува усогласеноста на срцевите комори и последователно ја намалува неговата контрактилност.

Брадикардија, или бавен срцев ритам, предизвикана од ниска синусна стапка или атриовентрикуларен блок, го намалува срцевиот минутен волумен. Од друга страна, тахикардијата може да резултира и со намален срцев минутен волумен со намалување на времето на полнење на коморите со последователно големо намалување на волуменот на ударот. Вентрикуларната фибрилација доведува до длабока хипотензија со опаѓање на срцевиот минутен волумен на нула.

Структурните болести на срцето, како што се кардиомиопатиите, може да ги попречат и систолните функции, како што е мускулната контракција на срцето, но и дијастолната функција, која го претставува вентрикуларното полнење. Како резултат на тоа, овие болести можат да го намалат и срцевиот минутен волумен и артерискиот притисок. Перикардна болест, залистоци и вродени дефекти, исто така, може да го компромитираат вентрикуларното полнење или нето протокот напред со истата последица.

Исхемичната срцева болест предизвикана од атеросклероза или тромбоемболизам, исто така, има негативен ефект врз вентрикуларната функција и често резултира со хипотензија индуцирана од вежбање. Примарната пулмонална хипертензија, која е абнормално висок крвен притисок во артериите на белите дробови, може да доведе до слабост на десната комора и за возврат, нарушено полнење и излез на левата комора.

Хиповолемија, која е типично резултат на хеморагија, и ортостатските промени во волуменот, исто така, може да го намалат срцевиот минутен волумен со намалување на централниот венски притисок и вентрикуларното полнење, што и двете ја нарушуваат способноста за пумпање на срцето. Прекумерната загуба на вода или дехидрација, предизвикана од обилно потење, ограничен внес на вода или употреба на диуретици, исто така може да доведе до хиповолемична состојба.

Хипотензија од васкуларно потекло

Хипотензијата може да биде и од васкуларно потекло. Во овие ситуации, хипотензијата генерално е предизвикана од прекумерна системска вазодилатација, што е намалување на системскиот васкуларен отпор. Оваа состојба може да биде резултат на анафилакса, сепса, дисфункција на автономниот нерв како што е дијабетична невропатија, невроген шок, што може да се појави при повреда на ‘рбетниот мозок, на пример, или по администрација на различни видови вазодилатативни лекови.

Втората васкуларна причина за хипотензија е опструкција (на пример, белодробна емболија) која го намалува венското враќање во левата комора, а со тоа го намалува нејзиниот излез. Кај такви пациенти треба да се користи тромболитичка терапија; сепак, ризикот од крварење на пациентот треба адекватно да се процени.

Васкуларниот ендотелен фактор на раст (VEGF) индуцира хипотензија кај нормотензивните субјекти поради вазорелаксација зависна од ендотелот, што се смета за главен несакан ефект за третман на исхемични заболувања. Дополнително, хипотензијата по успешна ангиопластика со стентирање може да биде смртоносна компликација.