00389 2 3091 484
септември 09,2021
Изминатиов период многу семејства загубија драги блиски личности. Соочувањето со смртта е еден од најголемите предизвици. Кога се соочуваме со загуба на блиска особа се раѓа една цела низа симптоми а најизразени се тага, лутина, страв и телесни симптоми, односно психосоматски, како што се несоница, немир, намален или зголемен апетит, забрзано чукање на срцето, покачен крвен притисок, главоболка. Психички и физички цело наше тело реагира. Ваквата состојба прави пореметување на природната рамнотежа на организмот.
Никако не требе да го избегнуваме тагувањето. Тое е природен и корисен процес кој има лечебна фукција. Важно е емоциите да излезат од нас, затоа што потиснатите емоции не си заминуваат, не ги снемува, тие многу често знаат да се појават во облик на болести или физички тегоби. Вообичаено процесот на тагување трае 2 до 3 години. Во тој процес ние поминуваме низ неколку различни фази, состојби кои е добро да ги знаеме за да сме свесни до кој степен е нормално тоа низ кое што поминуваме.
Првата фаза е шок и неверување, тоа е одбранбен механизам на нашето тело. Кога ќе ја примиме веста дека сме изгубиле некој со кој што сме биле емотивно поврзани, ние едноставно негираме и несакаме да го прифатиме тоа. Нашето несвесно поставува една бариера која нас не штити во тоа прво време од таа страшна вест за нас. Негирањето е нормално, не се борете против тоа.
Потоа доаѓа фазата на лутина. На кого се лутиме? Прво, обично се лутиме на онаа особа која што не напуштила и кажуваме: „Зошто баш сега мораше да ме нашпуштиш?“, Се лутиме на бог, на светот, на лекарите, се лутиме сами на себе. Се прашуваме дали ние сме направиле се што било потребно? Дали сме можеле да направиме нешто повеќе?
Влегуваме во процес на чувство на вина затоа што умот на тој начин се обидува да најде решение, но бара решение на начин да најде виновник, кој е виновен за тоа што се случило, кој е одговорен. Важно е да запомните дека никој не е виновен. Тоа е нормална лутина и е нормален дел од процесот на жалење и таа ќе трае некое време. Не се борете против тоа, во ред е да чувствувате бес и лутина. Кога ќе почувствувате бес не го притискајте, зборувајте гласно: „Толку сум лут/а што ова се случи“. Тогаш болката повторно е ужасна, но станува подобро, кога ќе го прифатиме и уважиме чувството.
Кога низ лутината ќе го извадиме тој силен енергетски набој кој нас ни носи нелагодност, тогаш влегуваме во следната фаза а тоа е депресија или потиштеност.
Во оваа фаза ние сме свесни дека тоа е една преголема загуба за нас дека нашиот близок го нема и доаѓаат симптоми кои се многу слични симптоми на депресија, а тоа се, тага, безволност, апатија, некои размислуваат на тоа да си направат себеси нешто.
Тогаш е значајно да се сетите дека, вие сте сеуште живи и се додека сте живи имате одговорност да се грижите за сопствениот живот, а тоа значи да го живеете и да доживувате се што ви носи и тешкотии и убавини.
После бесот, брановите од болка ќе ве погодат, но потоа тие ќе се повлечат, ќе доаѓаат се помалку и помалку. Kога тоa ќе се случи одиме во следна фаза, прифаќање. Во ова фаза, сеуште е тешко, сеуште таа личност ни недостига, но сега пополека прифаќаме. Најголем број од луѓето научуваат да се носат со болката и тагата.
Поминувајќи низ сите тие фази, почнуваат да учат, постепено, по свое темпо и време да продолжат со своите животи и функции во општеството. Во фазата на прифаќање веруваме дека таа личност ќе живее секогаш во нас и одбираме да се фокусираме на љубовта што секогаш ќе ја чувствуваме кон неа.
Особено е важно да побарате стручна помош од психолог, психотерапевт доколку:
Сето ова може да направи застој во процесот на тагување. Потребно е да излеземе од таа заглавеност, за да протече енергијата и да започне заздравувањето.
Сите во животот кога тогаш ќе поминеме низ тој процес и повеќе пати. Целта е да излеземе со најмали последици по нашете психичко и физичко здравје. Постојат различни психотерапевтски техники со кои што се работи во текот на сеансите за најпрво да дојде до олеснување кај личноста од товарот кој што го носи, за потоа да може функцинално да продолжи со својот живот и да стане посилна и помудра низ сопственото искуство.