Автор: zmc_piksel_dev

За прв пат во Македонија и единствено во лабораторијата за генетика и персонализирана медицина во Жан Митрев Клиника, се воведе преимплантационен генетски скрининг (PGS – preimplantation genetic screening) за хромозомски абнормалности на ембрионите култивирани при in vitro оплодување во рана фаза.

М-р Марија Ѓорѓиевска и Д-р Горан Кунгуловски нѐ запознаваат подетално со оваа анализа и бенефитите од нејзината примена.

Се работи за тест со кој може да се детектираат намален/зголемен број на хромозоми (анеуплоидии), како и присуство на поголеми делеции/дупликации. Резултатите од овој скрининг овозможуваат да се направи приоритизација на ембрионите, односно стручниот тим од гинеколози, in vitro специјалисти и ембриолози да донесе одлука за тоа кој ембрион е најдобар за трансфер. Со други зборови, се овозможува попрецизен пристап во in vitro оплодувањето со што се зголемуваат шансите за успешна бременост. Овој тест е соодветен за ембриони добиени со Intracytoplasmic Sperm Injection (ICSI) методот.

Како функционира овој тест?

Со преимплантационото генетско тестирање се прави скрининг за специфични хромозомски абнормалности преку анализа на ембрионален примерок. Земањето на ембрионалниот примерок треба да е изведено од добро обучени ембриолози во лабораторија за in vitro фертилизација. Самиот процес на земање примерок од ембрионот може да е инвазивен или неинвазивен, а примероците и од двете постапки на земање се соодветни за анализа во нашата лабораторија:

• При неинвазивната постапка материјал за анализа е самиот медиум во кој се култивира ембрионот. Во овој медиум се наоѓа слободна DNA (cell free DNA) која потекнува од трофоектодермот и/или внатрешната клеточна маса на самиот ембрион. Овој начин на земање примерок е неинвазивен и воопшто не го загрозува интегритетот на самиот ембрион. Еден недостаток на оваа постапка е оскудното количество на DNA за анализа, што во некои случаи може да резултира со неконклузивни резултати.
• При инвазивната постапка материјал за анaлиза се една или неколку клетки од ембрионот, кои се земаат по пат на негова биопсија во 3тиот или 5тиот ден од неговиот развој. Оваа постапка на земање примерок е инванзивна и при нејзиното практикување постои одреден процент на ризик за прекин на развојот на ембрионот по извршена биопсија (обично овој ризик е 1-5%, но зависи и од in vitro лабораторијата). Со оваа постапка обично се добива доволно количество на DNA за анализа на ембрионот, меѓутоа еден недостаток е самата инвазивност на процедурата.

Понатаму, од материјалот на ембрионот се изолира DNA која се умножува (амплифицира), а потоа се секвенционира со методот на масивно паралелно секвенционирање со ниска покриеност. Со биоинформатичка анализа на податоците добиени од секвенционирање се добива податок за тоа дали во примерокот има нормален број на хромозоми или пак се детектираат некои хромозомски анеуплоидии (зголемен или намален број на хромозоми). Покрај анеуплоидиите, со овој тест се детектираат и делеции/дупликации поголеми од 8Mb (мегабази). Во одредени случаи каде има индикација за хромозомски промени помали од 8Mb се прави последователна и соодветна анaлиза на конкретните региони од интерес, со која може да се детектираат и помали промени, односно промени и од над 2,5Mb.

Зошто преимплантационен генетски скрининг најчесто се препорачува за парови кои имаат утврдени хромозомски дефекти или неправилен кариотип?

Кај парови кои имаат потешкотии во остварување на бременост и добивање на здраво потомство, често се утврдува присуство на хромозомска абнормалност, како на пример балансирана транслокација. Овие хромозомски промени најчесто не водат до нарушено здравје на индивидуата која ги носи, но при несоодветно делење на хромозомите во гаметите (јајце клетки или сперматозоиди) може да настане пренесување на небалансиран хромозомски материјал. Притоа, при зачнување може да се пренесе хромозом кој има дуплиран сегмент или сегмент кој недостасува, што може да резултира со неуспешна имплантација, спонтан абортус или пак раѓање на дете со хромозомска болест.

In vitro оплодувањето и преимплантациониот генетски скрининг се честа опција која се препорачува за овие парови и се користи како еден вид „третман“ за добивање на здраво потомство. Анализата на генетскиот материјал од ембрионите добиени со постапката на in vitro оплодување овозможува да се одреди кои од ембрионите имаат хромозомска абнормалност, а кои се соодветни за трансфер во матката на мајката. На овој начин се минимизира неуспешен трансфер на ембриони за кои не се очекува да резултираат со целосна бременост и раѓање на здраво дете.

За кои други парови овој тест е корисен?

Најновите истражувања укажуваат дека голем број на ембриони добиени со in vitro оплодување се всушност анеуплоидични (60-90%), што се смета и како причина за големиот број на неуспешни трансфери или спонтани абортуси при овој процес. Поради тоа, преимплантационото генетско тестирање е корисно за секој пар кој оди низ процесот на in vitro оплодување. Тоа значи дека покрај паровите кои имаат дефиниран хромозомски дефект, овој тест се препорачува и за:

• парови со нормални кариотипови кои имаат повторувачки спонтани абортуси
• парови со повторувачки неуспех за имплантација
• парови каде мајката има напредната возраст или таткото има тежок машки фактор.

Дали со овој тест може да се откријат генски промени кои се одговорни за наследни болести во фамилијата?

Најчеста причина за наследни болести се промени во неколку или само една буква од генетскиотт код на една индивидуа. Ваквите промени се премногу мали (т.н. точкасти) и методот кој се користи за детекција на големи хромозомски абнормалности (масивно паралелно секвенционирање со ниска покриеност) е несоодветен за анализа на ситни региони од геномот. Сепак постојат други методи кои може да се користат по збогатување на изолираната ембрионална DNA и да се добие податок за конкретен генски дефект кој е познат во фамилијата. За оваа анализа да биде успешна, потребно е најпрво да се знае кој е точниот генски дефект одговорен за болеста во фамилијата и да се дизајнираат соодветни т.н. „проби“ за него. Поради тоа, оние парови кои имаат одредена наследна болест потребно е да се обратат во нашата лабораторија, по што ние ќе го разгледаме случајот и соодветно ќе ги упатиме во нивните можности.

Инаку, во нашата лабораторија моментално се работи на развој на метод за детекција на точкасти промени и тоа во ембрионален материјал добиен од неинвазивен начин на земање на примерок, па се надеваме дека во иднина ќе зборуваме и за тоа.

За повеќе информации пишете ни e-mail на genetskalab@zmc.mk или пак јавете ни се на +389 70 285 751.

Извор: Femina.mk

Светската пандемија на Ковид-19 донесе низа здравствени проблеми, што го менуваат животот на прележаните пациенти. Вирусот покажа дека може да го погоди секој систем во телото, вклучувајќи ги респираторниот, кардиоваскуларниот, гастроинтестиналниот, невролошкиот, мускулно-скелетниот, бубрежниот, дерматолошкиот, ОРЛ и хематолошкиот, може да влијае на менталното здравје, да донесе расеаност, хроничен замор и болки. Со проф. д-р Милка Клинчева од клиничката болница „Жан Митрев“ поразговаравме за постоковидниот период и компликациите што може да ги донесе вирусот.

Пандемијата со Ковид-19 донесе низа здравствени проблеми, како резултат на постковидната состојба, што се манифестираат на најразличен начин. Кои се најчестите компликации со кои се соочуваат пациентите кои прележале инфекција со вирусот Ковид-19?

Постковид-синдромот се дефинира како „присуство на знаци и симптоми, кои се јавуваат во текот и по прележување инфекција со Ковид-19 и продолжуваат 12 недели (три месеци), а притоа не се објаснуваат со друга дијагноза. Голем дел од постковид-компликациите се поврзани со кардиопулмоналниот систем. Кардијалните проблеми вклучуваат: миокардитис, перикардитис, аритмија и исхемија. Додека, пак, најчестите пулмонални компликации вклучуваат: бактериска пневмонија, пневмоторакс и плеврална ефузија. Други системски постковид-симптоми вклучуваат: замор, главоболка, болки по телото, диспнеја, анксиозност и депресија. Исто така, можат да се појават и синдромот на Гилен-Баре, енцефалитис, полиневропатија, депресивен синдром, делириум и психоза, кои се најчестите невропсихијатриски компликации. Длабока венска тромбоза и белодробна тромбемболија, како и акутна бубрежна слабост се исто така можни компликации.
Затоа е потребно да не се занемарува појава на какви било симптоми и да се консултира лекар.

Кардиоваскуларните компликации се честа постковид-компликација. Како и зошто е засегнат кардиоваскуларниот систем од инфекцијата што најмногу ги напаѓа белите дробови?

Вирусот Ковид-19 се врзува за трансмембранскиот рецептор ангиотензин конвертирачки ензим 2 на клетките домаќин: пневмоцити, макрофаги, ендотелни клетки, миокардни клетки (мускулните клетки на срцето), водејќи до инфламација (воспаление) и мултиорганска слабост. Инфекција на ендотелните клетки води до микро- и макро-васкуларни нарушувања. Овие нарушувања можат да доведат до дестабилизација на атеросклеротски плак и развој на акутен коронарен синдром (инфаркт на миокардот срцевиот мускул).
Инфекцијата на респираторниот тракт со САРС-КОВ 2, особено на пневмоцити тип 2, води до системска инфламација и прекумерна реакција на имунолошкиот систем. Ова води во т.н. „цитокинска бура“, при која се зголемува нивото на цитокините, како што се интерлеукин 6, интерлеукин 7 и интерлеукин 22.
Последователно на ова, можно е активираните Т-лимфоцити и макрофаги да го инфилтрираат (засегнат) и инфицираат миокардот (срцевиот мускул). Ова води до развој на воспаление на срцевиот мускул (миокардитис) и оштетување на срцевиот мускул. Покрај индиректното оштетување на миокардот со имунитетот, можна е и директна вирусна инвазија на срцевиот мускул, што води до оштетување на срцевите мускулни влакна и можен развој на аритмии.

Дали и претходно сте дијагностицирале миокардитис и дали постои разлика?

Миокардитисот е позната дијагноза од претходно. Многу различни вируси, меѓу кои е вирусот на грипот (инфлуенца), можат да предизвикаат миокардитис. Воспалението на срцевиот мускул може да биде предизвикано и од многу бактерии (стафилококи, стрептококи), некои паразити, дури и фунги. Патофизиолошкиот механизам на развој на воспаление е сличен кај сите предизвикувачи. Разликата е во честотата на развојот на воспалението. Се смета дека миокардитис може да се развие кај 1% од луѓето кои се заразуваат со вирусот на инфлуенца (грип). За разлика на ова, миокардитис по Ковид-19 се сретнува кај 10 до 15% од луѓето. Нашата статистика го потврдува ова мислење.

Како пациентите можат да препознаат проблеми со срцето по прележување на Ковид-19?

Најчестите симптоми на миокардитис се: забрзана и неправилна работа на срцето, замор, задушување, понекогаш и во мирување, градна болка, малаксаност. При појава на овие симптоми потребно е да се направи кардиолошки преглед, бидејќи истите или слични симптоми се јавуваат и при други кардиолошки дијагнози. Тоа ќе овозможи поставување на вистинската дијагноза.

Раната дијагностика со магнетна резонанса покажала одлични резултати во лекување на низа срцеви заболувања. Што е магнетна резонанса на срце, како се изведува и кои заболувања и неправилности може да ги открие?

Магнетната резонанса на срце претставува златен стандард за дијагностицирање на многу срцеви заболувања, меѓу кои е дијагностицирањето воспаление на срцевиот мускул. Овој метод ни овозможува процена на контрактилната функција на срцето, процена на воспаление, едем и некроза. Присуството и проширеноста на некроза во срцевиот мускул има дијагностичка и прогностичка способност.

Миокардитисот не може да се дијагностицира со ехо на срце. Со ехокардиографијата и присуството на биохемиски маркери може да се постави сомнение за миокардитис, кое треба да се потврди или да се отфрли токму со магнетната резонанса на срце.

Освен миокардитис, со магнетната резонанса на срце можат да се добијат многу информации за структурата и функцијата на срцето, да се дијагностицираат многу кардиомиопатии, вродени и стекнати срцеви маани, процена на ризик од ненадејна смрт, процена на мултисистемски инфламаторен одговор, кој од страна на срцето може да биде во форма на миокардитис, перикардитис (воспаление на обвивката на срцевиот мускул) или транзиторна систолна дисфункција.

Најголемата предност на магнетната резонанса на срце се состои во тоа што е единствен неинвазивен метод, кој ни го покажува квалитетот на срцевиот мускул. Притоа, тоа е безбеден метод, кој користи контрастно средство што може да се користи и кај пациенти со бубрежна слабост.

Кои се следните чекори по дијагностицирање на постковидниот миокардитис?

Најголемиот број случаи се со добра прогноза. Пациентите добиваат терапија за превенција или третман на срцева слабост. Се препорачува мирување и се забранува спортување следните шест месеци. Потешките случаи е потребно да се хоспитализираат.

Кардиоваскуларните болести се најчеста причина за тешки животни компликации, инвалидитет и смрт за огромен број луѓе. Кои чекори треба да ги преземе секој поединец за да се грижи за сопственото кардиоваскуларно здравје?

Секој човек треба да го знае својот ризик за кардиоваскуларни заболувања. Тоа се пресметува врз основа на процена за постојните ризик-фактори, возраст, пол и генетика. Превентивните кардиолошки прегледи се клучни за навремено откривање на можните проблеми. Тие се состојат во прецизна процена на кардиоваскуларниот ризик кај секој поединец. 80% од кардиоваскуларните заболувања можат да се спречат доколку се контролираат ризик-факторите што водат до кардиоваскуларни заболувања. Тука спаѓаат контрола на крвниот притисок, нивото на масти во крвта, нивото на гликемија (шеќер) во крвта, како и одржување на телесната тежина во граници на нормала и, секако, последно, но не и најмалку важно, практикување на редовна физичка активност.

Извор: Портрет магазин