Muaj: Janar 2024

Duke jetuar në një kohë kur kanceri i gjirit është bërë kanceri më i diagnostikuar në popullatën femërore, parandalimi dhe zbulimi i hershëm janë çelësi i trajtimit të suksesshëm.

Prandaj, nëse nuk keni bërë ekzaminimin tuaj të rregullt vjetor, mos prisni, caktoni një eko gjiri ose mamografi. Pajisjet më moderne dhe mjekët tanë me përvojë Dr. Lidija Veljanovska Kirixhievska, Dr. Mimoza Tolevska dhe Dr. Magdelena Popovska-Cvetkova janë në dispozicionin tuaj. Për të caktuar një takim që ju përshtatet, telefononi në numrin 00389 2/3091-484.

Këshilla për parandalimin – Vetë-ekzaminim

Mos harroni të bëni një vetë-kontroll një herë në muaj.

Merrni 10 minuta kohë për të bërë vetë-kontrollin tuaj mujor të gjirit.

Vetë-ekzaminimet e rregullta ju ndihmojnë të qëndroni në kontakt me trupin tuaj dhe të vëreni çdo ndryshim në kohë.

Ju duhet ta kryeni këtë ekzaminim rutinë çdo muaj në të njëjtën kohë në mënyrë që të kontrolloni fizikisht për praninë e mundshme të të gjitha ndryshimeve të pazakonta.

Edhe pse shkencëtarët arritën në përfundimin se vetë-ekzaminimet nuk ulin vdekshmërinë nga kanceri i gjirit dhe nuk zëvendësojnë kontrollet e rregullta mjekësore me ndihmën e EKO-s apo mamografisë, ato sërish shërbejnë për të rritur ndërgjegjësimin për rreziqet e kësaj sëmundjeje.

Kujtoni udhëzuesin bazë të vetë-ekzaminimit:

• Pozicioni i trupit
• Vendosja e krahut
• Perimetri i palpimit
• Rezistenca /presioni në shtypje
• Ndjeshmëria sipas zonave
• Kontrolli i gjëndrave
• Kontrolli i thithkave
• Anomali të gjirit

Rinoplastika është një term mjekësor që përshkruan procedurën kirurgjikale për kirurgjinë estetike ose rindërtuese të hundës, duke përfshirë rindërtimin dhe riformimin e kockave dhe kërceve të hundës dhe piramidës së hundës. Qëllimi është të përmirësohet ky organ i rëndësishëm vizualisht dhe funksionalisht. Arsyeja më e zakonshme për kryerjen e rinoplastikës është pakënaqësia e pacientit me formën dhe pamjen e hundës.

Ndonjëherë bëhet fjalë për pamjen e majës së hundës ose të gjithë hundës, pra për shkak të ekzistencës së një piramide të madhe hundore ose të ashtuquajturës hundë të spikatur. Përveç pamjes estetike të hundës, një nga arsyet e trajtimit kirurgjikal të hundës është edhe pamundësia për të marrë frymë normalisht, e cila zakonisht ndodh për shkak të ekzistencës së një devijimi të septumit të hundës. Pastaj mjeku otorinolaringolog (ORL) mund të rekomandojë korrigjimin kirurgjik të devijimit të septumit, pra septoplastikë. Në rast se pacienti ka dëshirë për korrigjim estetik të hundës dhe korrigjim funksional të septumit për të marrë frymë më lehtë, të dyја operacionet mund të bëhen në një akt dhe ky operacion quhet septorinoplastikë.

Rinoplastika si një procedurë kirurgjikale është përdorur përgjatë tre shekujsh. Fillimet e rinoplastikës moderne datojnë në shekullin e 18-të. Periudha kur kirurgu gjerman Jacques Joseph aplikoi teknikën e rinoplastikës e cila përfshin bërjen e një prerjeje në pjesën e brendshme të hundës. Kjo qasje praktikohet edhe sot. Rinoplastika përjetoi një lulëzim në shekullin XIX, veçanërisht me zhvillimin e anestezisë, kjo procedurë u bë më e popullarizuar. Sot, kjo procedurë kirurgjikale konsiderohet kirurgjia e dytë më e zakonshme estetike në mbarë botën. Zhvillimi i rinoplastikës çon në zhvillimin e teknikave të reja si dhe risive të reja teknologjike, të cilat mundësojnë siguri më të madhe për pacientin si dhe një efekt më të mirë postoperativ.

Cilat janë hapat e nevojshme që duhen ndërmarrë para planifikimit të operacionit?

Para së gjithash kërkohet një ekzaminim nga kirurgu plastik si dhe kirurgu ORL. Gjatë ekzaminimit vlerësohen mangësitë dhe dëshirat estetike të pacientit, por vlerësohet edhe funksionaliteti në lidhje me frymëmarrjen nazale, pas së cilës krijohet një plan trajtimi kirurgjik, pra nëse nevojitet rinoplastikë apo septorinoplastikë.

Para operacionit është e nevojshme të kryhen analizat dhe përgatitja e duhur e pacientit. Një nga më të rëndësishmet është, natyrisht, analiza mikrobiologjike, pra një shtupë/tampon nga hunda. Kjo është e nevojshme në mënyrë që të mund të planifikohet dhe të realizohet operacioni, për të përjashtuar praninë e ndonjë baktere në hundë. Nëse analiza mikrobiologjike tregon praninë e baktereve në hundë, atëherë kërkohet trajtim antibiotik dhe shtyrja e operacionit, derisa të merret një gjetje e pastër mikrobiologjike. Si për çdo operacion tjetër, pacienti duhet të jetë i shëndetshëm, të mos ketë infeksione dhe procese inflamatore, jo vetëm në zonën e hundës, por në të gjithë organizmin. Pjesa tjetër e përgatitjes për kirurgji përfshin përgatitjen e përgjithshme të pacientit. Kjo nënkupton një ekzaminim të detyrueshëm anesteziologjik, ekzaminim internistik para operacionit dhe analiza laboratorike të gjakut.

Trajtimi operativ

Trajtimi operativ vendoset gjatë ekzaminimit paraoperativ. Në varësi të nevojës dhe dëshirës së pacientit, trajtimi operativ përfshin korrigjimin estetik të hundës, korrigjimin funksional të septumit të hundës ose kombinimin e të dyjave.

Kur bëhet fjalë për korrigjimin estetik të hundës, ai mund të ndahet në korrigjim të majës së hundës ose korrigjim të gjithë piramidës së hundës. Korrigjimi i të gjithë piramidës së hundës zakonisht bëhet me korrigjimin e gungës së hundës, ngushtimin në zonën e rrënjës së hundës dhe rimodelimin e kërceve të hundës me qëllim ngushtimin dhe ngritjen e majës së hundës – rinoplastikë.

Në varësi të trashësisë së lëkurës së hundës si dhe në varësi të qëllimeve të vendosura për trajtimin operativ, rinoplastika mund të jetë e tipit të hapur ose të mbyllur. Kur pacienti ka edhe devijim të septumit të hundës – kur është e shtrembër njëra anë e hundës, në atë rast korrigjohet vetëm devijimi. Ky trajtim operativ mund të bëhet si një operacion i veçantë, kur pacienti kërkon trajtim operativ vetëm nga aspekti funksional, por mund të bëhet edhe septorinoplastika si kombinim i mungesës funksionale dhe estetike.

Kujdesi postoperativ

Në periudhën pas operacionit, pacienti ka tampona në hapësirat e brendshme të hundës për 5 ditët e para. Këto tampona duhet të qëndrojnë për 5 ditë, që është periudha më e vështirë për vetë pacientët, sepse gjatë kësaj periudhe pacienti duhet të marrë frymë vetëm nga goja. Në ditën e pestë pas operacionit hiqen tamponët, gjatë së cilës pacienti do të mund të marrë sërish frymë me hundë, në atë moment mund të vërehet edhe efekti i trajtimit kirurgjik të septumit të hundës.

Përveç tamponëve, hunda e pacientit vendoset në gips (longetë). Longeta është shumë e dobishme pas rinoplastikës dhe duhet mbajtur për 10 ditë. Pas ditës së dhjetë hiqet dhe më pas pacienti mund të shohë rezultatin fillestar pas rinoplastikës. Para operacionit, çdo pacient duhet të dijë se ënjtja dhe hematoma rreth syve është një dukuri normale pas rinoplastikës dhe është e përkohshme. Hematomat humbasin brenda 10 deri në 15 ditësh pas operacionit, ndërsa ënjtja e hundës zgjidhet brenda 6 muajve.

Pacienti duhet të shmangë goditjet në pjesën e përparme të hundës. Është gjithashtu e nevojshme të shmanget teshtitja ose çdo presion në hundë gjatë muajit të parë, mundësisht për një periudhë më të gjatë. Gjatë muajit të parë nuk duhet të flini anash (majtas apo djathtas) dhe akoma më pak të flini përmbys/në stomak. Është e rëndësishme të theksohet se pacienti pas operacionit estetik të hundës mund të shohë efektin vizual menjëherë pas heqjes së longetës së gipsit, por është gjithashtu e rëndësishme të theksohet se ky efekt vizual nuk është përfundimtar. Ënjtja pas operacionit zvogëlohet në 10 deri në 15 ditët e para, por jo plotësisht. Tërheqja e plotë e ënjtjes ndodh në një periudhë prej 3 deri në 6 muaj, që do të thotë se pacienti do të shohë efektin e plotë vizual disa muaj pas vetë operacionit.

Një nga pyetjet më të shpeshta pas trajtimit kirurgjik të hundës për sa i përket rinoplastikës apo septorinoplastikës, është nëse pacienti ka dhimbje pas operacionit?

Pas operacionit, pacienti nuk ka pamundësi të marrë frymë përmes hundës për shkak të pranisë së tamponëve në hundë, që është shqetësimi më i madh pas operacionit, përsa i përket dhimbjes, pothuajse nuk ka.

Transplantimi i kërcit është një trajtim që lejon zëvendësimin e zonave të dëmtuara të kërcit si pasojë e lëndimeve specifike, të cilat zakonisht ndodhin në ekstremitetet e poshtme.
Transplantimi i kërcit përdoret mbi të gjitha në rastet e dëmtimit të kërcit të kyçit të këmbës dhe gjurit. Normalisht, në zonat që mbajnë shumë ngarkesë, implantohen drejtpërdrejt copa/pjesë kockash dhe kërcesh ose kultivohen qelizat e kërcit.

Kërci është një ind shumë i rëndësishëm që siguron dinamikën e kyçeve. Mbulon skajet e kockave dhe ka një kapacitet të madh për të mbështetur, shpërndarë dhe transmetuar forca shtypëse të cilave u nënshtrohen kyçeve gjatë ditës ose gjatë aktiviteteve sportive. Pjesa e kontaktit të bashkimit është e lëmuar në skajet dhe është e lubrifikuar mirë, gjë që redukton fërkimin midis sipërfaqeve të kyçeve. Megjithatë, për shkak të përdorimit intensiv të kërcit, ai mund të dëmtohet dhe kjo mund të shndërrohet në një problem serioz. Në rastin e dëmtimit traumatik ose degjenerativ, mundësia e rigjenerimit është pothuajse e pamundur dhe kjo çon në osteoartrit dhe humbje të funksionit të kyçeve.

Qëllimi i transplantimit të kërcit është që materiali i implantuar të jetë i njëjtë me kërcin që do të zëvendësohet, duke reduktuar dëmtimet traumatike degjenerative. Në këtë mënyrë, ai do të integrohet në mënyrë të përkryer me indet ngjitur në nyje/kyçe dhe do të rivendosë sipërfaqen e fërkimit të kyçit.

Si kryhet transplantimi i kërcit?

Transplantimi i kërcit kryhet nëpërmjet artroskopisë, pra nëpërmjet 2 ose 3 prerjeve të vogla jo më shumë se një centimetër që lejojnë traumatologun të aksesojë lezionin. Me artroskopi do të hiqet pjesa e dëmtuar e kyçit. Kështu, me një teknikë të veçantë, pjesët e kockave dhe kërcit do të hiqen nga zonat e konsumuara/dëmtuara të kyçit dhe do të implantohen përsëri në zonën e dëmtuar. Si mënyrë kompensuese, pjesa e dëmtuar mund të implantohet në pjesën e shëndetshme, për t’i rezistuar mbingarkesës.

Në rastet e transplantimit autolog të kërcit, zona e dëmtuar lëmohet dhe materiali i kërcit nxirret për t’u përdorur tek vetë pacienti. Ky kërc duhet të rritet për rreth katër javë. Pas kësaj periudhe, qelizat e kërcit të kultivuara implantohen përsëri, me anë të kryerjes së artroskopisë së dytë, kështu që ato rriten për të riparuar dëmtimin/pjesën e dëmtuar.

Përgatitja për transplantin e kërcit

Përpara se të kryhet operacioni për transplantin e kërcit, mjeku specialist traumatolog duhet të vlerësojë ashpërsinë e dëmtimit. Rrezet X (radiografia) do të jetë teknika kryesore e përdorur për të diagnostikuar lëndimet e traumës në gju. Por ndonjëherë ndryshimet në kockë nuk janë të dukshme. Në raste të tilla do të jetë e nevojshme kryerja e rezonancës magnetike (MRI), e cila do të tregojë jo vetëm gjendjen e kërcit të gjurit, por edhe nëse ka dëmtime të tjera.

Nga ana tjetër, pacienti duhet të informojë edhe kirurgun për çdo medikament që ai merr që mund të ndikojnë në intervenim/operacion. Përveç kësaj, do të bëhen disa teste para operacionit për të vlerësuar shëndetin e pacientit, si EKG dhe teste laboratorike.

Kujdesi pas ndërhyrjes

Pas ndërhyrjes, pacienti duhet të dëgjojë rekomandimet e mjekut traumatolog në mënyrë që të shërohet siç duhet. Pas ndërhyrjes është normale që gjuri të jetë i fryrë, ndaj rekomandohet që pacienti të mbajë këmbën në pozicion të ngritur në ditët e para pas operacionit. Mund të mbani akull në zonën e operuar për të reduktuar inflamacionin/ënjtjen.

Në të njëjtën kohë, traumatologu dhe specialisti fizioterapistë do të rekomandojnë një seri ushtrimesh të personalizuara për rehabilitimin e pacientit. Kjo do të rivendosë në mënyrë progresive fleksibilitetin e zgjatjes/përkuljes dhe lëvizjen e gjurit, si dhe do të forcojë përsëri muskujt.

Alternativat e këtij trajtimi

Qëllimi i operacionit të transplantimit të kërcit është që indi i implantuar të integrohet në mënyrë perfekte me indet e tjera të nyjës së gjurit. Vitet e fundit janë zhvilluar procedura të ndryshme për riparimin e dëmtimeve të kërcit, si përdorimi i kondrociteve dhe qelizave të tjera, në kombinim me terapitë biologjike si terapia gjenetike. Kështu, konsiderohet se në të ardhmen do të mundësohet rigjenerimi i lëndimeve të gjurit. Megjithatë, këto janë lëndime të vështira për t’u trajtuar, dhe kanë pak kapacitet për rigjenerim me përdorimin e teknikave aktuale, ndaj parandalimi dhe transplantimi i kërcit janë zgjidhjet më të favorshme.

Riniti është një gjendje shumë e zakonshme që ndikon në cilësinë e jetës së shumë njerëzve. Ka dy lloje të rinitit: alergjik dhe joalergjik (vazomotor).

• Riniti alergjik

Në rastin e rinitit alergjik, sistemi imunitar gabimisht identifikon një substancë si “sulmuese”, e cila në fakt është e padëmshme. Kjo substancë quhet “alergjen”. Sistemi imunitar i përgjigjet alergjeneve duke sekretuar histaminë dhe ndërmjetës/ mediatorë kimikë që zakonisht shkaktojnë simptoma që prekin hundën, fytin, sytë, veshët, lëkurën dhe gojën.

Riniti alergjik, në varësi të llojit të alergjenit, mund të jetë sezonal ose shumëvjeçar.
Riniti alergjik sezonal (ethet e barit) shkaktohet pothuajse gjithmonë nga prania e polenit në ajër. Mund të shfaqet në periudha të ndryshme të vitit.

Riniti alergjik, i cili shkaktohet nga alergjenët e pranishëm në ambiente të mbyllura, si p.sh.: zbokthi (shtresat e thata të lëkurës), pështyma e kafshëve, myku, mbetjet e marimangave të pluhurit dhe mbetjet e buburrecave/mizave të bukës, quhet rinit alergjik shumëvjeçar, sepse simptomat janë të pranishme gjatë gjithë vitit.

Ndonjëherë simptomat alergjike mund të shkaktohen edhe nga irritues si tymi dhe erërat e forta ose ndryshimet në temperaturë dhe lagështi. Kjo ndodh sepse riniti alergjik shkakton inflamacion të mukozës së hundës, gjë që rrit ndjeshmërinë ndaj substancave që thithen.
Shumë njerëz që vuajnë nga riniti alergjik janë gjithashtu të prirur ndaj konjuktivitit alergjik, pra alergjisë së syve. Për më tepër, riniti alergjik mund të përkeqësojë simptomat e astmës tek ata që kanë të dyja kushtet.

• Rinit joalergjik

Të paktën një në tre persona me simptoma të rinitit nuk kanë alergji. Riniti joalergjik zakonisht prek të rriturit dhe shkakton simptoma gjatë gjithë vitit, veçanërisht rrjedhje nga hundët dhe bllokim/kongjestion. Kjo gjendje ndryshon nga riniti alergjik sepse sistemi imunitar nuk është i përfshirë.

Në klinikën tonë janë të disponueshme testet alergjike për diagnostikimin e gjendjes tuaj, gjithashtu mjekët tanë ju qëndrojnë në dispozicion për t’ju ndihmuar të zgjidhni ose lehtësoni simptomat.

Rezervoni terminin tuaj në 00389 2 3091 484

Karcinoma ose kanceri është një sëmundje në të cilën qelizat e trupit fillojnë të shumohen në mënyrë të pakontrolluar.
Kanceri i mushkërive fillon në mushkëri dhe mund të përhapet në nyjet limfatike ose në organe të tjera të trupit, por edhe në tru. Nga ana tjetër, kanceri me origjinë nga organe të tjera mund të përhapet edhe në mushkëri. Kur qelizat e kancerit përhapen nga një organ në tjetrin, quhet metastazë.

Kanceri i mushkërive zakonisht kategorizohet në dy lloje kryesore: qeliza të vogla dhe qeliza jo të vogla (këto përfshijnë adenokarcinomën dhe karcinomën me qeliza skuamoze). Këto lloje të kancerit rriten ndryshe dhe kërkojnë trajtime të ndryshme. Kanceri i mushkërive me qeliza jo të vogla është më i zakonshëm se kanceri i mushkërive me qeliza të vogla.

Cilat janë simptomat e kancerit të mushkërive?

Në shumicën e rasteve, kanceri i mushkërive nuk shkakton simptoma tek njerëzit derisa të jetë në një fazë të avancuar. Simptomat e kancerit të mushkërive mund të jenë të ndryshme për çdo person. Disa njerëz kanë simptoma të frymëmarrjes ose të tjera të lidhura me mushkëritë. Tek persona të tjerë, kanceri i mushkërive mund ta ketë origjinën nga pjesë të tjera të trupit nga ku është përhapur (metastazuar) dhe më pas të shkaktojë simptoma specifike në pjesën e prekur. Tek disa individë shfaqet vetëm siklet i përgjithshëm.

Simptomat e kancerit në mushkëri mund të jenë:

• Kollë e vazhdueshme ose e përkeqësuar.
• Dhimbje gjoksi.
• Vështirësi në frymëmarrje.
• Kollitje me gjak.
• Ndjenja e lodhjes së vazhdueshme.
• Humbje peshe pa ndonjë arsye të njohur.

Kanceri i mushkërive mund të shoqërohet me ndryshime të tjera, të tilla si periudha të përsëritura të pneumonisë dhe inflamacionit ose zmadhimit të nyjeve limfatike brenda gjoksit në zonën midis mushkërive.

Këto shenja/simptoma mund të shfaqen edhe si pasojë e sëmundjeve të tjera. Prandaj, është thelbësore që kur ekzistojnë shenja dhe simptoma të tilla, ato të mos neglizhohen, por domosdoshmërisht të vizitoni mjekun specialist që të mund të përcaktohet shkaku i vërtetë.

Rezervoni terminin tuaj në 00389 2 3091 484